Vorige week was ik – als voorzitter van Vrouw & Media – op uitnodiging van het Turkse tijdschrift Kazete een paar dagen in Eskisehir, zo’n drie uur rijden ten westen van Ankara.

Kazete, dat haar thuisbasis in Izmir heeft, is het enige Turkse magazine dat zich bezighoudt met vrouwenrechten. Om vrouwelijke auteurs een podium te bieden, organiseerden ze een driedaagse internationale vrouwenboekenbeurs. In de marge van de beurs – die het predikaat internationaal droeg, enkel en alleen omdat ik aanwezig was, als enige buitenlandse gast – mocht ik op Anadolu University een workshop geven over de vraag waarom er zo weinig vrouwen topposities bekleden in de media (dat is in Turkije overigens nog erger dan hier in Nederland). Klein probleempje: de dames in de zaal spraken nauwelijks Engels. Daar had de organisatie even niet over nagedacht. Ze leken het ook geen probleem te vinden. Ze hoorden mijn praatje aan en gingen vervolgens volop met elkaar in discussie. In het Turks. Af en toe werd er in het Engels een vraag aan mij gesteld, maar aangezien ik geen flauw idee had wat zij in de tussentijd besproken hadden, kon ik niet inhaken op het gesprek dat zij voerden.

Een dag later mocht ik voor een wat groter publiek nog iets vertellen over de representatie van vrouwen in de media. Waarom treden er toch zo weinig vrouwen op als experts in kranten en tijdschrijften, op televisie, radio en internet (wereldwijd is dat maar 21 procent volgens een recent onderzoek)? Dit keer had ik een tolk geregeld. Een enthousiaste man die het naar eigen zeggen allemaal wel begreep. Of dat daadwerkelijk het geval was, daar kan ik alleen maar naar gissen. Om en om waren we aan het woord en ik had soms het idee dat hij meer zei dan ik verteld had. Desalniettemin was het publiek enthousiast. Deels uit beleefdheid, vermoed ik. Het Turkse gezelschap waar ik deze dagen mee optrok bestond sowieso uit louter vriendelijke vrouwen, die bovendien heel modern en seculier waren (geen hoofddoek, wel alcohol, om maar iets te noemen). Buiten de boekenbeurs om hebben we een paar tripjes gemaakt door de stad en heerlijk gegeten met allemaal lokale en regionale hoogwaardigheidsbekleders. Ondanks de gebrekkige taalbeheersing heb ik met een aantal Turken interessante gesprekken kunnen voeren, die soms nogal persoonlijk werden. ‘Are you married?’ werd me meerdere malen gevraagd. Een ontkennend antwoord leidde steevast tot de volgende opmerking: ‘Ah, then you are a single mom!’ De dames van Kazete hebben in hun land nog heel wat werk te verzetten.

Op de website van Kazete staat een interview dat Ceren Dilekçi met mij hield in Eskisehir.