Annemieke Nijhof trekt vrijdag 8 februari de deur van het kleine AZ aan het Binnenhof achter zich dicht, om maandagochtend de 11e haar entree te maken bij Verkeer en Waterstaat, het veel grotere ministerie aan de Plesmanweg.

Het zal wel even wennen zijn, zo’n groot departement, denkt Annemieke Nijhof (41), die nu nog raadadviseur is van de minister-president. ‘Hier bij het kabinet van de minister-president ken ik iedereen,’ zegt ze lachend. ‘Zelfs de koffiedame en de schoonmakers.’ Toch kijkt ze reikhalzend uit naar het moment dat ze zich directeur-generaal Water mag noemen. ‘Ik ben altijd al erg geïnteresseerd geweest in water en als er dan een vacature is voor een functie waarbij je leiding gaat geven aan het waterbeleid… ja, dan word ik toch wel een beetje opgewonden.’

Waar komt uw fascinatie voor water eigenlijk vandaan?
‘Nederland is en wordt gevormd door water, door onze ligging in het water. Als je met het vliegtuig aankomt, dan zie je vooral veel groen en blauw. Het is een beleidsterrein dat dicht bij de burger staat. Gelukkig hebben burgers er veel vertrouwen in dat de overheid het goed beheert en organiseert. Het is van levensbelang dat we onze waterhuishouding goed op orde hebben. De hele discussie over klimaatverandering maakt het extra spannend. Het is duidelijk dat het voor Nederland veel gevolgen zal hebben, we moeten ons nu heroriënteren. Welke prioriteiten stellen we en wat hebben we nog niet goed in de vingers?’

Het is nog niet zover; u werkt nu nog op Algemene Zaken als raadadviseur.
‘Ik heb de minister-president de afgelopen drie jaar geadviseerd op dossiers als ruimte, milieu en de kwaliteit van de leefomgeving. Dat is een brede functie, maar je staat wel aan de zijlijn. Je adviseert altijd over stukken van anderen. Straks ben ik verantwoordelijk voor een specifiek beleidsterrein, dat is toch wel anders. Het directoraat-generaal Water is een relatief klein beleids-DG, waar we met een beperkt aantal mensen met denkkracht goed in verbinding moeten staan met al die mensen buiten Den Haag die het uiteindelijk waarmaken. Het is zeker niet zo dat je met gesloten deuren beleid kunt bedenken, we moeten het met de samenleving doen.’

U zult er vaak op uit trekken. Het zal wel een drukke baan worden?
‘Dat klopt, hoewel het niet betekent dat je 80 uur per week hoeft te werken. Ik ben dienend aan de organisatie en zal ervoor zorgen dat die goed functioneert. Dat houdt niet in dat ik er altijd maar moet zijn. Hierin hoop ik een voorbeeld te zijn voor anderen. Het is een beetje een cultus geworden om je eigen belangrijkheid op te hangen aan het aantal uren dat je maakt. Ik heb ooit een wijze les geleerd: er is niemand die grenzen voor je trekt, dat moet je zelf doen. Er is altijd meer werk dan je aan kunt, je moet zelf bepalen waar de grens ligt. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat je pas meetelt als je altijd drie afspraken tegelijkertijd hebt.’

Wat gaat u eigenlijk het meest missen van AZ?
‘Op AZ leer je enorm veel over het tot stand komen van besluiten. Als de afstand groter is, dan zie je het niet, je maakt het niet mee en voelt niet aan wat wel en niet kan. Je staat hier overal met je snufferd vooraan en kijkt niet alleen in de keuken, maar ook in de pannen. Straks moet ik waarschijnlijk veel langer wachten totdat de informatie tot mij komt. En oh ja, de minister-president, die zal ik ook erg missen.’

Verschenen in PM, 25 januari 2008