Anders dan de geënquêteerden is Cohen van mening dat de dienstverlening structureel gaat verbeteren door het decentraliseren van de taken. ‘Alles valt straks onder één regime, het wordt makkelijker en beter,’ zegt hij. Dat de politiek in de wet toch nog weer verschillen heeft ingebouwd – zo vallen Wajongers nog onder het regime van het UWV en hebben ze nog enkele jaren voorrang op mensen die vanuit de bijstand aan de slag willen – vindt Cohen jammer. ‘Het gaat erom dat we zoveel mogelijk mensen aan het werk willen krijgen, dus waarom zou je aparte regelingen in stand houden?’

Toch zit de wet goed in elkaar, vervolgt hij. ‘Het zijn vooral politieke afspraken waardoor we nog even met verschillende regimes te maken hebben. Uiteindelijk gaan we toe naar gelijke behandeling voor alle mensen met een arbeidsbeperking en dat is een goede zaak.’ Ook de werkgevers zullen ertoe bijdragen dat de dienstverlening beter wordt, vermoedt Cohen. ‘Zij zullen druk op gemeenten uitoefenen. Als zij mensen in hun bedrijf aan de slag helpen, dan zullen ze van gemeenten eisen dat dit goed gefaciliteerd wordt met eenzelfde systematiek, heldere toegang tot de informatie, et cetera.’

Dat ambtenaren, ook op het gebied van werk, de bezuinigingen als grootste knelpunt zien, onderschrijft Cohen. ‘Het meeste geld zal voorlopig toch naar de huidige Wsw’ers gaan waardoor er heel weinig overblijft om bijvoorbeeld loonkostensubsidie te geven, of om de begeleiding naar werk te organiseren.’ Hij heeft wel een idee hoe dit, deels, op te vangen valt. ‘Als meer mensen met een uitkering aan het werk worden geholpen, bespaart het Rijk op uitkeringen. Dat geld zou, in de eerste jaren, voor gemeenten behouden kunnen blijven om te investeren in de begeleiding naar werk. Voor de overheid in zijn geheel blijft het macrobudget gelijk. We moeten gemeenten niet straffen voor het aan het werk helpen van mensen.’