Terwijl ik dit schrijf, is de marathon van Berlijn net gestart. De tv staat aan en, man, ik voel de emotie van toen ik daar twee jaar geleden zelf stond. Très jaloers op iedereen die vandaag de marathon loopt. Over vijf weken zijn wij aan de beurt. De zondagen staan momenteel in het teken van duurlopen. Vorige week liepen we de 30 van Noord, dat ging helaas niet zo goed.

Een week eerder – zondag 2 september – liepen Luc en ik van De Pijp naar Oostzaan. Een prachtige route via Oosterpark, Flevopark, Vliegenbos, Noorderpark en het Twiske naar Oostzaan, waar zijn moeder woont. We deden rustig aan, het was vrij zonnig (dus warm), maar het ging prima. De eerste acht, negen kilometer had ik zware benen, ik weet inmiddels dat dit overgaat. Langzaam zakt dat gevoel naar beneden totdat mijn voeten voelen alsof ze slapen (tintelen) en vervolgens is het eruit. Vanaf dat moment liep ik heerlijk. In totaal was het 28 kilometer en de laatste 5 kon ik zelfs nog versnellen, terwijl Luc het echt zwaar had. Na afloop had ik energie over, niet te geloven.

Gesterkt door deze ervaring stond ik een week later aan de start in sportpark Elzenhagen voor de 30 van Noord. Ik was van plan te proberen of ik op mijn beoogde marathontempo kon lopen. Ik hoop 4.10.00  te halen en dat betekent een tempo van 5.55 per kilometer. De eerste tien kilometer gingen goed en volgens schema. Ik liep wel alleen en zag dat Luc achter me liep in een groepje. Het was warmer dan verwacht en er stond ook meer wind. Ik liet me langzaam  terugzakken om bij hem te gaan lopen, iets meer beschut. Het groepje liep wat mij betreft niet constant genoeg. De ene kilometer 6.05, de volgende 5.30. Ik kan redelijk stabiel lopen, dus vond het irritant. Na 13 kilometer besloot Luc sneller te gaan en liep bij me weg. We hadden afgesproken onze eigen race te lopen, dus ging er niet achteraan. Eerlijk gezegd kon ik dat ook helemaal niet.

Een paar kilometer later, ik liep weer alleen, ook het groepje ging sneller, ging het pijn doen. De kilometertijden kwamen boven de zes minuten en het enige wat ik wilde was wandelen of zelfs stoppen. Ik zat er mentaal helemaal doorheen, wist niet wat me overkwam. Het lukte me niet de negatieve gedachten om te zetten in positieve. Daarbij stond er ook behoorlijk wat wind en ik liep nog steeds alleen, zonder beschutting. Meerdere malen heb ik overwogen te gaan wandelen (‘een klein stukje maar, tot aan die boom daar’), maar ik heb het niet gedaan. Dat is de enige overwinning deze dag! Op een gegeven moment kwamen de kilometertijden zelfs boven de zeven minuten. OMG, wat had ik het zwaar. Toen ik bij KM28 was, kreeg ik de melding op mijn horloge dat Luc klaar was (automatisch via zijn Runkeeper). Ook dat helpt niet, al was ik heel blij voor hem. Mooie tijd ook, 2.55. Ik eindigde uiteindelijk op 3.10, meer dan tien minuten later dan gepland. Ik was compleet kapot en het heeft zeker een uur geduurd eer ik me weer een beetje goed voelde. Wat een disaster. Aan de andere kant: het kan een keer gebeuren dat het niet zo goed gaat. En liever nu dan tijdens de marathon 😉

In Berlijn heeft Kipchoge er inmiddels een halve marathon opzitten, in een tijd van 1.06 (!!). Hij ligt op schema voor een wereldrecord, spannend! Ook alle Running Holland-lopers zijn gestart, ik volg ze via de app. Wij gaan zo onze langste duurloop doen: 33 kilometer via Ouderkerk aan de Amstel, Zuidoost en het Diemerpark. De vader van Luc zoekt ons langs de route op. Ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat. En ook al is het geen wedstrijd, kriebels heb ik wel…