Het is volbracht: ik heb 42,195 km door Berlijn gelopen! In dit laatste blog (van deze reeks) blik ik terug op de afgelopen dagen. Het was in één woord: briljant.
Vrijdagochtend vertrokken Luc en ik tegen tienen met de auto richting Berlijn. Het was zo’n 650 kilometer en omdat het behoorlijk druk op de weg was, hebben we er de hele dag over gedaan. Voordat we naar het hotel gingen, zijn we langs de Expo gegaan om mijn startnummer op te halen. Het was er superdruk met allemaal enthousiaste hardlopers en heel veel standjes met hardloopspullen. Achteraf had ik er wel wat langer willen blijven, maar voor mijn portemonnaie maar beter dat we direct naar het hotel zijn gegaan. Na het inchecken zijn we gecrasht op een terras van een onooglijk restaurantje tegenover het hotel. We hadden geen puf meer om langer op zoek te gaan naar eten, maar de pasta smaakte prima. Meer had ik niet nodig. Overdag had ik krentenbollen, bananen, komkommer en winegums gegeten, maar wel wat te weinig (sportdrank met koolhydraten) gedronken. Ik ben niet zo goed in koolhydraten stapelen, geloof ik. Na het eten zijn we naar de hotelkamer gegaan. Ik heb nog een halve liter sportdrank genomen en ben vroeg gaan slapen. De nacht voor de marathon slaap je van de zenuwen meestal niet zo heel goed, dus deze nacht was extra belangrijk.
De volgende ochtend vond er een ontbijtloop plaats. In een grote groep (zo’n 11.000 man) zouden we 6 kilometer lopen en na afloop samen ontbijten. Ik had geen zin om de wekker te zetten en we hebben deze loop dan ook geskipt. Heerlijk rustig opgestaan, ontbeten (wit bolletje met jam en twee pannenkoekjes; hetzelfde wat ik morgen wil gaan eten; maandag mag ik weer een omelet) en de krant gelezen. Rond half twaalf zijn we op pad gegaan. Ik had vorige week al uitgezocht op welke punten Luc (en pap en mam) zou gaan staan. Goed bereikbaar met U- of S-bahn én strategisch voor mij. We kwamen uit op 11-21-32 kilometer. Met de metro zijn we alle punten gaan bekijken, zodat ik goed wist waar ze zouden staan.
Op deze manier zagen we ook nog iets van de stad, hoewel we moesten oppassen niet al te veel te slenteren vandaag. Het was prachtig weer (zeker voor eind september), dus we hebben heerlijk op een terras bij de Potsdamer Platz koffie gedronken en later nog bij de Reichsdag in het zonnetje gezeten. Ik had weer krentenbollen, bananen, winegums en komkommer mee, dus daarmee voedde ik mezelf gedurende de dag (en Luc deed vrolijk mee). Ook nog even bij de Brandenburger Tor geweest, de plek waar ik zondag zou finishen. Ik was niet de enige die zich daar nu vast op de foto liet zetten.
Nadat we de drie supporterlocaties geïnspecteerd hadden, zijn we teruggegaan naar het hotel (om de hoek van de Kurfürstendamm). Pap en mam waren inmiddels aangekomen en zaten al – jawel, op hetzelfde terras als wij gisteren – aan een drankje. Colaatje gedronken en daarna zijn we een uurtje gaan rusten. Ik wilde niet slapen, omdat ik bang was dat ik dat ’s avonds niet meer kon, maar heb wel even in bed (en bad) gezeten, lekker met mijn benen omhoog. In een straatje verderop zat een Italiaans restaurant (zag ik op Google Maps) en toen we daar aankwamen, was het beste tafeltje op het terras (buiten zitten kon nog steeds) slechts een uurtje beschikbaar. Uiteindelijk hebben we er de hele avond kunnen zitten. Tegen een uurtje of tien wilde ik wel terug naar het hotel. Daar heb ik mijn spullen klaargelegd (kleding, startnummer, oordopjes – uiteindelijk niet gebruikt – flesjes sportdrank, gelletjes) en ben gaan slapen. De grote dag kwam nu wel heel snel dichterbij! Slapen ging redelijk, niet zo goed als de nacht ervoor.
Zondagochtend om zes uur ging de wekker: eindelijk, na al die maanden voorbereiding, zou ik de marathon gaan lopen! Ik probeer zo minutieus mogelijk de dag te beschrijven, aangezien ik zojuist toevallig een artikel las waarin staat dat je kunt leren van je race (en de voorbereiding) door te noteren wat goed ging en wat minder goed. Daar gaat-ie.
Om half zeven zijn we gaan ontbijten (ik dan, Luc hield het bij een kopje thee). Tegen heug en meug heb ik het naar binnen gewerkt. Ik was me ervan bewust dat ik voldoende moest eten, maar het was lastig, zeker omdat ik retezenuwachtig was. Om half acht ben ik vertrokken. De U-bahn zat om de hoek en in de metro zag ik heel veel hardlopers, dus ik ben opgegaan in de menigte en heb me laten meevoeren naar het startgebied. Natuurlijk was ik veel te vroeg! Ik heb mijn tas afgegeven en ben rustig op een plasticje op de grond gaan zitten met een banaan en een flesje sportdrank met cafeïne. Ik had afgesproken met Lea, Sabrina en Violet van het marathonclubje in Amsterdam, hoewel we niet heel duidelijk waren geweest over de plek. Met Lea en Sabrina ben ik rond negen uur naar het startvak gegaan. We moesten nog naar de wc (note to self: er is natúúrlijk geen wc-papier, dus volgende keer zakdoekjes mee) en zijn elkaar vervolgens kwijtgeraakt. Daar stond ik, in een oude trui om me warm te houden (vlak voor de start weggegooid), te midden van meer dan 40.000 hardlopers die allemaal de marathon gingen doen vandaag. Het was echt superbijzonder (ik heb nog wel even een klein traantje gelaten, moet ik eerlijk zeggen). Op grote schermen zag je beelden van die enorme menigte die stond te popelen om te beginnen. De eerste renners gingen om 9.15 uur van start. Ik stond in de laatste groep, uiteindelijk begon ik om 9.51 uur. Whoop, whoop, daar gingen we!!
Ik ging rustig van start. Het was druk, dus ik had soms de neiging mensen in te halen en van links naar rechts te lopen. Ik moest echt tegen mezelf zeggen dat ik geen energie mocht verspillen. Ik liep de eerste kilometers rond de 6.20 per kilometer. Iets langzamer dan gepland. Gemiddeld wilde ik 6.16 lopen, daarmee zou ik op 4.25.00 uitkomen. Ik ben nog nooit in een wedstrijd rustig van start gegaan. Altijd te snel waardoor ik mezelf aan het einde tegenkwam. Mijn doel vandaag was de marathon uitlopen. Omdat ik niet verder dan 30 kilometer had getraind, wist ik niet hoe ik me die laatste 12 kilometer zou voelen. Ik liep dus met opzet behoudend.
Na vijf kilometer kwam de eerste drankpost. Ik had mijn eigen sportdrank bij me en hoefde dus niet op een bekertje te wachten. Maar het was zo druk, dat we een stukje moesten wandelen, totdat we voorbij de post waren. Irritant!
Na 11 kilometer (in de buurt van Alexanderplatz) zouden Luc, pap en mam me opwachten. Ik had mama een fel oranje T-shirt aan laten doen en jawel hoor, ik zag ze goed staan. Ik kreeg een nieuw flesje en twee gelletjes aangereikt en hop ik was voorbij. Dat ging wel erg snel, maar ik had natuurlijk geen tijd om even te kletsen. Een uurtje later zou ik ze in de Yorckstrasse weer tegenkomen. Het lopen ging nog steeds goed, hoewel om mee heen mensen al gingen wandelen. ‘ s Ochtends vroeg had ik van een man die vandaag zijn achttiende marathon loopt de tip gekregen nooit te gaan wandelen. Ik heb daar ook slechte ervaringen mee (heel lastig om weer op gang te komen als je eenmaal bent gestopt), dus ik wilde proberen dat niet te doen.
Na kilometer 21 ging ik rechts lopen om ze te zoeken. Ik zag ze weer! Het werkt echt heel goed om supporters langs de kant te hebben naar wie je kunt toe lopen. Ik was inmiddels op de helft. Mijn benen voelden nog steeds goed en conditioneel ging het top. Ik kon zelfs genieten van de omgeving, het was echt supertof om op zo’n manier door een stad te lopen.
Vanaf kilometer 25 stonden er elke 5 kilometer masseurs langs de kant. Ik zag zo’n twintig stretchers staan met gevloerde lopers erop. Daar kon ik niet naar kijken. Ik kreeg er zelfs tranen van in mijn ogen, waarom weet ik niet. HET LUKTE ME! IK LIEP GEWOON DE MARATHON!! Zoiets…
Vanaf kilometer 30 werd het wel zwaarder. Conditioneel kon ik nog uren door (zou een flesje Beet-it per dag de afgelopen week dan echt geholpen hebben?), maar mijn benen begonnen wel een beetje pijn te doen. Vanaf kilometer 12 voelde ik overigens mijn linkerknie al (nooit last gehad van dat been trouwens; scheen- en kuitblessure waren rechts en die heb ik totaal niet gevoeld). Vlak na kilometer 32 had ik weer iets om naar uit te kijken. Achteraf hoorde ik dat ze dachten dat het heel slecht met me ging, aangezien het voor hun gevoel lang duurde voordat ik langskwam. Maar daar was ik, vrolijk roepend: ‘Het gaat goed!’ Luc liep een stukje mee en vertelde dat ze zouden proberen bij km 38 weer te staan, bij een bord van sponsor BMW. Als dat niet zou lukken, zou ik ze bij de finish zien.
Die laatste kilometers waren zwaar. Mijn benen deden zeer, maar ik hoefde nog maar tien kilometer! Ik durfde – en kon, denk ik – niet versnellen en berustte erin dat ik er langer over zou doen dan vooraf bedacht. Want ik liep heerlijk en dat vond ik deze eerste keer belangrijker. De gps van mijn horloge was helaas niet zo accuraat en liep inmiddels 500 meter achter. Als ik dacht dat ik al bij kilometer 37 was, was dat een halve kilometer later pas het geval. Dat moest ik mentaal even verwerken. Bij 38 kilometer aangekomen, zag ik Luc en mijn ouders weer staan. ‘Joehoe, ik ben er bijna!’ Nog maar een paar kilometer te gaan.
Met de finish in zicht hield ik de rechterkant van de weg in de gaten (daar hadden ze al die tijd gestaan). Ineens hoorde ik iets, keek naar links en daar stonden Luc, pap en mam weer. Ik was dolblij ze opnieuw te zien. Nog een paar honderd meter te gaan, lachen naar de fotografen en hop de finish over. Ik had het volbracht. Ik heb gewoon een marathon gelopen. Geen hongerklop, kramp of steken gehad (note to self: zeven gelletjes genomen, plus in totaal twee liter sportdrank). BIZAR!!!
Mijn benen deden pijn, maar qua conditie had ik nog wel door gekund. Ik voelde me helemaal niet moe, dat kwam vast door de runners high. Ik heb zeer behoudend gelopen, mijn eindtijd was 4.43.51, terwijl ik op 4.25.00 koerste. Dat doel had ik overigens al vroeg losgelaten. Ik was zo bang dat het tussen 30 en 40 kilometer mis zou gaan (zoals bij de 30 van Noord), dat ik het relatief rustig aan heb gedaan. Toch ben ik supertevreden. Het was heel leuk! Soms echt wel zwaar, maar doordat Luc, pap en mam op al die punten stonden, was het heel goed te doen. En nu heb ik voor een volgende keer een nieuw doel: sneller dan 4.43. Want ik weet het zeker: er komt een volgende keer!
Na afloop een biertje gedronken, daarna gaan douchen en op een terras nog iets gegeten. Lekker geen pasta, maar biefstuk en een glas rode wijn! Mijn benen waren zo stijf, dat ik nauwelijks kon lopen. Kijk maar naar dit filmpje. Ik schrijf dit blog overigens twee dagen later en loop inmiddels alweer als een kievit. Beetje zware benen nog, maar nauwelijks spierpijn meer. Lekker hersteld al, hoewel ik nog even wacht met hardlopen, haha.
Maandagochtend na het ontbijt zijn we de stad nog even in gelopen (nu ja, heel rustig gewandeld). Bij de Adidas-winkel kon je een armbandje laten ‘graveren’ met je marathontijd. Toen ik aankwam, stond er een mega-lange rij (goede marketingactie!). Normaal gesproken heb ik niets met dit soort aandenken, maar ik ben toch in de rij gaan staan… Ik heb ook de Berliner Morgenpost gekocht, waar de namen van alle deelnemers in staan en via Sportymaps.com een hele mooie print besteld van de route, waarop je naam en eindtijd kunt laten zetten. Bovendien heb ik voor een boel geld de officiële digitale foto’s gekocht. Zo’n marathon doet gekke dingen met je.
Tot slot acht tips voor iedereen die voor het eerst een marathon gaat lopen (en speciaal voor degenen met wie ik de afgelopen maanden heb getraind in het Amsterdamse Bos en die binnenkort in Eindhoven, Amsterdam, New York of Frankfurt aan de start staan):
- Experimenteer niet met je ontbijt, maar eet wat je gewend bent voordat je een duurloop doet.
- Zorg ervoor dat je op tijd bij de start bent; beter te vroeg dan… Geen stress zo vlak voor de marathon.
- Doe een oude trui aan (die je vlak voor de start weg kunt gooien), zodat je warm blijft.
- Het smaakt heel vies, maar een flesje geconcentreerd bietensap per dag in de week voor de marathon zorgt voor meer uithoudingsvermogen (koop Beet-It, en nee, ik heb geen aandelen).
- Neem genoeg gelletjes en/of (power)snoepjes mee (ik droeg ze in een Flipbelt, werkt heel goed).
- Loop je eigen tempo; laat je niet gek maken.
- Zet op strategische punten familie en vrienden neer; dat helpt echt!
- Lach – als het lukt – voor de camera’s van de organisatie; leuk aandenken (en je bent even afgeleid).
(voor de liefhebber: klik op de eerste foto en vervolgens op het pijltje rechts)
Zo begon het 237 dagen geleden…
42 km | totaal 709 km
Cindy Castricum 
Wat knap en goed gedaan, gefeliciteerd!!!
In stilte heb ik jou gevolgd tijdens je voorbereidingen, die parallel lopen (liepen) aan mijn eigen training voor m’n eerste marathon (van Amsterdam, 16 oktober). Ook al ken ik je dus niet, ik wil je bij deze graag bedanken dat je je ervaringen hebt gedeeld! Dat helpt mij zeker om er vertrouwen in te krijgen dat het ook gaat lukken!
Groetjes,
Gusta
Dank je wel! Heel veel succes in Amsterdam.
Lieve Cindy,
Wat een mooi, duidelijk en soms ook ontroerend verslag van je marathon in Berlijn, en alles om deze grote dag heen. Ik heb, en Alfred ook, van je verhaal en foto’s genoten. Met name Alfred verbaasde zich er over dat je de vele details zo goed kon herinneren. En ik, dat je er zo stralend en weinig vermoeid uitziet op alle foto’s, zo vol zelfvertrouwen. En dan alweer denken aan een volgende marathon……wat een vechtlust en doorzettingsvermogen!
Nogmaals proficiat Cindy en veel liefs van je trotse schoonouders (hi!) Alfred & Vivien
Hoi Cindy, wij hebben je gevolgd. Wat een top prestatie, hier mag je heel trots op zijn.
Liefs ab en Yvon Heino