#56 D-Day: de marathon van Parijs

Eindelijk was het dan zover: zondag 9 april 2017 liep in mijn tweede marathon. In Parijs finishte ik in 4.26.39, 17 minuten sneller dan in Berlijn!

Een tweede marathon beleef je heel anders dan de eerste. Ik was er veel minder mee bezig, sprak er nauwelijks over (nou ja, behalve de laatste twee weken dan) en was zelfs bang dat ik daardoor minder gefocust zou zijn. Het trainen – in de winter dit keer – was ook heel anders dan vorig jaar in aanloop naar Berlijn. Toen liep ik meestal op dinsdag en donderdag wat korter (8-12 km) en in het weekend een langere duurloop, plus soms op zaterdag met het marathonclubje in het bos. Dit keer trainde ik op woensdagavond met Running Holland op het Java-eiland. Deze training is op snelheid gericht en ik merkte al gauw dat ik daardoor ook echt sneller werd. Op zaterdag liep ik meestal in het bos met het marathongroepje en op zondag een langere duurloop. Als er zaterdag geen training was, probeerde ik op een andere dag te gaan, zodat ik minimaal drie keer per week zou lopen. Toch voelde het alsof ik voor Berlijn harder getraind had. Feitelijk klopt dat ook. In totaal heb ik toen 64 keer gelopen (handig zo’n blog) en dit is blog nummer 56 in aanloop naar Parijs. 8 trainingen/wedstrijden minder dus, hoewel het totaal aantal gerende kilometers slechts 45 kilometer minder was.

Desondanks voelde ik me superfit. Ik was er na de Lenteloop in Almere, waar ik 30 kilometer ruim binnen de 3 uur had gelopen, helemaal klaar voor. Toen begon het taperen, dus liep minder vaak en ver, lette goed op wat ik at, dronk geen alcohol meer en probeerde veel te slapen. Daardoor barstte ik van de energie en ik kon niet wachten tot het eindelijk 9 april was.

Vijf dagen voor de marathon viel ik echter van mijn fiets. Ik had dinsdagavond met vriendinnen gegeten op het Stadionplein. Dat was 9 kilometer van huis en ik overwoog met de auto te gaan. Maar het was heerlijk lenteweer en op deze manier zou ik mooi een beetje beweging krijgen. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, want op de terugweg miste ik een stoepje en hop, daar lag ik. Ik viel best hard – ik stuiterde ook met mijn hoofd op het asfalt – en had behoorlijk last van voet, heup, pols, arm en nek. Echt superstom! Ik heb het afgelopen halfjaar nergens last van gehad (in aanloop naar Berlijn heb ik voor scheenbeen en kuit nog een aantal bezoekjes aan de fysio gebracht) en dan zou het nu zo vlak voor de marathon misgaan… Donderdagochtend deden vooral mijn voet en mijn nek nog steeds pijn en ik begon ik paniek te raken. ’s Ochtends vroeg heb ik een aantal Amsterdamse fysiotherapeuten gebeld met de vraag of ze ’s avonds tijd voor me hadden. Uiteindelijk kon ik rond lunchtijd bij een fysiotherapeut in Den Haag terecht. Ze heeft mijn nek losgemaakt en mijn voet bekeken en ingetapet. Ze stelde me gerust dat het niet ernstig was en ik gewoon zou kunnen lopen. Dát wilde ik horen, hoewel ik ook vrijdag en zaterdag nog behoorlijk last van mijn voet had. Ik bleef me druk maken of ik zondag wel pijnloos zou kunnen lopen.

Vrijdagochtend zijn we om 9.17 uur met de Thalys vertrokken en ruim 3 uur later kwamen we al aan op Gare du Nord. Met de bus naar het hotel in de Rue de Washington waar we de eerste drie nachten zouden slapen. Nadat we hadden ingecheckt zijn we naar de Salon du Running gegaan om mijn startnummer op te halen. Ondanks dat ik nog pijn voelde, begon ik er steeds meer zin in te krijgen. Parijs is prachtig – het was heel mooi weer – en de marathon-vibe gonsde door de hele stad. Na het eten (pasta op een terras) zijn we vroeg naar het hotel gegaan. Ik wilde rusten, met mijn benen omhoog.

Zaterdag zijn we de route gaan verkennen. Luc zou weer op een aantal plekken langs de route gaan staan om sportdrank en gelletjes aan te reiken. Én om foto’s te maken natuurlijk. In Berlijn deed hij dat ook, toen samen met mijn ouders. Ik had gemerkt dat het heel fijn is om naar vooraf afgesproken punten te lopen, zodat de marathon in kortere gedeelten wordt opgeknipt. Zo gingen we dat nu ook doen en daarmee werd het ons gezamenlijke project. Ik loop de marathon en de support van Luc is daarbij superbelangrijk. De kunst is om op de dag ervoor zo weinig mogelijk te lopen, maar dat is lastig in zo’n grote stad. Mijn stappenteller gaf ’s avonds toch 12.000 aan, terwijl ik er echt goed op heb gelet. Vlak voordat we ’s avonds zijn gaan eten (wederom pasta in een heel leuk tentje vlakbij het hotel), hebben we bij Decathlon nog een felgeel shirt voor Luc gekocht, zodat ik hem van veraf zou zien staan.

Opnieuw vroeg naar bed. We zijn nog tot vrijdag in Parijs, dus tijd zat om straks nog gezellig op stap te gaan ’s avonds. Het begon aardig te kriebelen en ik was behoorlijk zenuwachtig. Vooral of het wel zou lukken met mijn voet. Wat als ik tijdens het lopen zo veel pijn zou hebben, dat ik het niet zou halen? Gelukkig voelde het zondagochtend alweer wat beter. Omdat het hotel om de hoek van de finish was, hoefde we maar een paar minuten te lopen (tip!). Ik kon dus ook op het allerlaatste moment in het hotel nog even naar de wc (had gelezen dat er bij de start heel weinig toiletten stonden en dat was ook zo). Het was prachtig weer; eigenlijk een beetje te warm voor de marathon (24 graden rond 12.00 uur). Omdat ik bij het inschrijven had aangegeven er ongeveer 4,5 uur over te doen, was ik in het laatste startvak ingedeeld. Wij startten pas om 9.50 terwijl de eerste groep al om 8.20 mocht. Tijdens het ontbijt stond de televisie aan en maakten we de start mee. Ik heb wel tien keer gecheckt of het wel klopte dat ik zo laat moest starten. Ik zag het al helemaal voor me: dat ik aankwam en er niemand meer was.

Maar natúúrlijk klopte mijn starttijd. Het was heel druk en gezellig op de Champs Élysées. In totaal hadden 57.000 mensen zich ingeschreven, van wie er zo’n 45.000 ook daadwerkelijk meededen. Ik was best zenuwachtig, maar het was lang niet zo erg als in Berlijn. Ik wist nu veel beter wat ik kon verwachten, maar ik voelde wel een gezonde spanning. Hoewel ik nu weet dat ik 42 kilometer kan rennen, is het toch een heel eind.

Eindelijk klonk het startschot en konden we op weg. Ik zei het al eerder, maar wat is Parijs toch een prachtige stad met al die mooie gebouwen. Erdoorheen rennen maakt het extra bijzonder. Tegelijkertijd kom je op plekken waar je als toerist niet snel komt. Ik kende de route zo ongeveer uit mijn hoofd (een printje hangt al weken in de slaapkamer dus ik heb het goed kunnen visualiseren: een van de briljante tips van Running Holland trainer Kimja!). Na 9 kilometer zou ik Luc voor het eerst zien. Hij stond precies op de plek die we hadden afgesproken. Op mijn horloge kon ik appjes lezen, dus hij hield me op de hoogte waar hij was. Én hij had dat gele shirt aan, het kon niet missen!

Het was echt behoorlijk warm, maar het lopen ging prima. Naast mijn eigen sportdrank (drie keer aangevuld door Luc) heb ik een paar keer water van de organisatie genomen. Ze deelden flesjes Vittel uit wat echt veel handiger is dan de bekertjes die je normaal krijgt. Ik had vooraf natuurlijk gelezen wat je het beste kan doen tegen de warmte (water in je nek en op je polsen), dus daarvoor kon ik die flesjes mooi gebruiken (en drinken, veel drinken!). Het was wel vervelend dat het bij de drankuitdeelposten superglad was. Van het water, maar ook van de schillen sinaasappel. Het was echt uitkijken geblazen; een beetje rustig aan doen dus.

Ons tweede ontmoetingspunt was pas bij 22 km, toen had ik er al een halve marathon op zitten. De route leidde door het Bois de Vincennes waar ik nog een minuutje verloren heb doordat ik moest plassen (ja, gewoon achter een boom; ik denk dat een paar honderd mensen mijn billen hebben gezien). De kilometertijden waren prima; in het begin misschien een beetje te snel. Ik was blij dat ik Luc weer zag. Ik kreeg een nieuw flesje sportdrank en twee gelletjes en daar ging ik weer.

photo_generale_13857883 Vanaf 27 kilometer gingen mijn benen al pijn doen. Ik kan me herinneren dat ik daar in Berlijn pas later last van kreeg. Het is best wel gek om te merken dat het conditioneel heel goed gaat, terwijl je nauwelijks kunt versnellen omdat je benen niet willen. Maar ik zette door, natuurlijk. Ik had bijna geen last van nek en voet – of er gierde zoveel adrenaline door mijn lijf, dat ik het niet merkte. We liepen langs de Seine, dat was echt prachtig. In de verte doemde de Eiffeltoren op, maar eerst moesten we nog door vier tunnels (naar beneden én weer omhoog). In een van de tunnels waren allemaal stranden geprojecteerd en er was rustgevende muziek. Daar snapte ik helemaal niets van. Doe mij maar de DJ die in een van de andere tunnels stond te draaien. Daar krijg ik energie van! Ondanks het mooie weer waren er veel minder toeschouwers langs de kant dan in Berlijn. Heel vaak hoorde je alleen het stampen van de voeten op de straat, wat ook wel weer een bijzonder geluid is.

Luc was inmiddels per metro naar kilometer 33 gegaan, vlak voordat we het Bois de Boulogne in zouden gaan. Zoals het een goede fotograaf betaamt, droeg hij me per app op ‘op de witte lijn te lopen, dan was het licht het beste’. Dat deed ik natuurlijk, met een prima resultaat 🙂 Ik was heel blij hem te zien en hoewel ik nog maar 9 kilometer moest, vond ik dat toch nog wel lang. Ik wilde graag versnellen, maar het ging gewoon niet.

Uiteindelijk finishte ik in 4.26.39. Daar ben ik heel tevreden over, ondanks dat ik vooraf had gezegd dat ik tussen de 4.15 en 4.25 wilde lopen. Ik denk dat de warmte me toch parten heeft gespeeld en de onzekerheid over mijn voet hielp niet echt (hoewel ik daar tijdens het lopen nauwelijks last van heb gehad). Maar hee: ik heb 17 minuten sneller gelopen dan in Berlijn! Ik ben dus heel tevreden én trots op mezelf (dat zeg ik niet graag, maar nu is het gewoon zo). En ik heb volgende keer weer een nieuw – en niet onbereikbaar – doel: weer sneller lopen. Ik denk aan 4.10, hoewel ik hoop ooit eens onder de vier uur te lopen.

Na afloop kregen we een medaille en een finisher-shirt, leuk! Ik belde Luc, die hijgend opnam: hij was nog onderweg. De finish was niet voor publiek toegankelijk (op wat VIP’s na), dus hij wachtte me een stuk verderop op. Natuurlijk hebben we voor de Arc de Triomph nog wat kiekjes gemaakt. Daarna zijn we op een terras vlakbij het hotel iets gaan drinken om mijn tweede marathon te vieren!

De dag erna zijn we van het hotel verhuisd naar een Airbnb in Quartier Latin. Maandag had ik een beetje last van een postmarathondepressie (wat nu?), maar we hebben een hele leuke week gehad in Parijs. Nu op naar de volgende marathon op 29 oktober in Frankfurt. Een belofte aan mijn ouders (die in Duitsland wonen), zodat ze er dan weer bij kunnen zijn. Ik ben inmiddels een marathonner!

(klik op de eerste foto en dan pijltje naar rechts)