Het zit er weer op. Zondag 29 oktober liep ik de marathon van Frankfurt. Een lekker vlak en breed parcours, prima loopweer, familie op verschillende plekken langs de route en een topfinish in de Festhalle. Het beoogde doel van 4.15 net niet gehaald (4.16.09), maar ik was maar liefst 10 minuten sneller dan Parijs in april. Dus toch heel tevreden!
De voorbereiding op deze marathon verliep behoorlijk soepel, daar schreef ik twee weken geleden al een blogje over. Net als in aanloop naar Berlijn en Parijs vond ik het taperen (afbouwen) niet de meest leuke periode. Een week voor de marathon begint het echter enorm te kriebelen. Ik word dan heel zenuwachtig, wat ook een fijn gevoel is. Je leeft echt naar het moment toe.
Vrijdagochtend vertrokken we met de auto naar Mainz, waar mijn zusje en haar familie wonen (dat is overigens een van de redenen om deze marathon te gaan lopen). Daar gingen we overnachten. Zaterdag naar Frankfurt om mijn startnummer op te halen. Het was gezellig druk in de Messe waar ik zondag ook mijn tas kon afgeven. Toch fijn om het startgebied al even gezien te hebben. De rest van de dag een beetje rustig aan gedaan, hoewel het met twee kleine nichtjes toch iets drukker was dan vooraf gepland. Heel gezellig, dat wel, maar ik weet nu weer waarom ik in de voorbereiding superegoïstisch ben. Ik wil eigenlijk alleen maar met mezelf bezig zijn, zonder al te veel prikkels. Het lukte wel om op tijd naar bed te gaan en hoewel ik een aantal keer wakker werd, heb ik toch prima geslapen. Vanwege de overgang naar de wintertijd hadden we nog een uurtje extra ook.
Om 7.00 uur ging de wekker. Douchen, ontbijten (havermout/banaan-smoothie, paar slokjes koffie) en flesjes sportdrank maken. Om 8.00 uur vertrokken we met de auto naar Frankfurt, zo’n 40 minuten rijden. Voor de afslag naar de door de organisatie geadviseerde parkeergarage stond een file. Omdat we gisteren al bij de start waren geweest én Google Maps precies aangaf waar het parcours liep en welke straten afgesloten waren, kon ik vlakbij de Messe – en dus de start – worden afgezet. Luc en mijn ouders zetten de auto weg, ik ging me klaarmaken en mijn tas afgeven. Ik liep langs de Festhalle waar ik straks zou finishen. De deur stond open, dus ik kon vast een glimp opvangen van de entourage. Spannend!
In het beursgebouw was het een drukte van belang. Zoals het Duitsers betaamt, was het allemaal heel goed geregeld. Nadat ik mijn tas had afgegeven, begon het wachten (ik was natuurlijk veel te vroeg). Dat kon gelukkig binnen. Hoewel het de hele nacht geregend had, priemden de eerste zonnestralen door het wolkendek heen. Hoe fijn! Het was zo’n 11 graden. Zolang het droog zou blijven, was het perfect loopweer dus. Ik had een korte broek, hemdje en compressiesokken aan. Sommige hardlopers waren warm gekleed (lange broek, lange mouwen), maar ik weet inmiddels heel goed wat ik bij welke temperatuur aan moet. Mijn ouders en Luc kwamen ook nog even het beursgebouw in om koffie te drinken. In Berlijn was de start helemaal afgeschermd. Heel leuk dat het hier zo ontspannen is en publiek en lopers bij elkaar konden zijn. Met 27.000 deelnemers is deze marathon dan ook een stuk kleiner, dus ongetwijfeld eenvoudiger te organiseren.
Luc en mijn ouders gingen op weg naar KM2, het eerste punt waar ik ze zou zien. In de gang kwam ik Maud tegen (van Running Holland). Samen hebben we zo lang mogelijk binnen gewacht; om 9.55 uur gingen we naar buiten. Nog even plassen en hop naar het startvak. De laatste drie vakken (4-5-6) zouden om 10.10 uur starten.
Een heerlijk gevoel is dat toch, als je eenmaal vertrekt. Vooraf ben ik megazenuwachtig en dan ineens mag je lopen. Eindelijk, na al die voorbereidingen! De eerste kilometers kringelden we door het centrum van Frankfurt, tussen alle hoge en blinkende bankgebouwen door. Maud was ik al snel kwijt, zij loopt harder dan ik. Ik wilde dit keer graag 4.15 lopen, wat neerkomt op zo’n 6 minuten per kilometer (10 km/uur).
Al op KM2 stonden mijn ouders en Luc en op KM7 weer. Het ging prima. Toen ik over de Alte Brücke liep, vergaapte ik me even aan de prachtige skyline. Daardoor miste ik de beste photo opp van deze marathon. Links stond een fotograaf, ik liep rechts, keek over mijn rechterschouder en links van me waren allemaal andere lopers. Met geen mogelijkheid stond ik hier, met de skyline op de achtergrond, goed op de foto. Helaas…
Op KM14 zouden mijn zusje, man en nichtjes (van 6 en 8) zich bij mijn ‘fans’ voegen. En jawel, ze stonden keurig klaar om drinken en gelletjes te geven, me aan te moedigen en een stukje mee te rennen. Het ging nog steeds lekker.
De volgende fanstop was op KM23. Inmiddels waren we op de zuidoever van de Main beland en de route ging kilometerslang westwaarts. Op KM23 renden nichtje Hanna en zusje Jamie een stukje met me mee. Het is zo leuk – en superfijn – om steeds ergens naar toe te lopen! Daardoor wordt die ellenlange 42 kilometer ineens behapbaar.
Op KM34 was het volgende aanmoedingsmoment pas weer. Ik deelde de afstand op in een gelletje op KM25, een gelletje op KM30 en hop, naar KM34. Ook op dat punt liepen ze weer met me mee. Heel gezellig en vrolijk! Inmiddels kreeg ik door dat ik 4.15 waarschijnlijk niet zou gaan halen. Ik was inmiddels al aangehaakt bij de hazen van 4.14, maar zij waren een minuut of twee later dan ik over de startlijn gegaan. Als ik bij ze zou blijven, zou ik dus op 4.16 uitkomen. Ik kon nog versnellen, maar mijn benen deden toch ook al wel zeer. Aan het einde cirkelden we weer door de binnenstad. Op mijn horloge (waarop ik appjes kan ontvangen) las ik dat Luc en co. inmiddels in de Festhalle waren. Ik moest echt nog maar een paar kilometer.
Uiteindelijk kwam ik op 4.16.09 over de finish. Vlak ervoor stonden mijn nichtjes te juichen en Luc maakte foto’s. Het was superindrukwekkend, die rode loper en de hele entourage. Toch heb ik er op het moment zelf weinig van meegekregen. Zo fijn dat het erop zat. En tegelijk overviel me direct het gevoel: hè jammer dat het voorbij is. Je leeft er zo lang naar toe en dan ineens is het over…
Eenmaal buiten, kreeg ik een medaille, een poncho en haalde ik een alcoholvrij biertje (schijnt goed voor het spierherstel te zijn). De auto stond vlakbij geparkeerd, fijn! Toen we thuis waren (in Mainz) smaakte het glas witte wijn (eindelijk!) niet zo heel goed, ik zat echt nog in de sportmodus. Het was een superleuke dag. Onwijs tof dat mijn hele familie aan de kant stond en zo ontzettend leuk meedeed. THANKS!!
Wat de marathon betreft, sla ik nu een seizoen over. Op 21 oktober 2018 lopen Luc en ik samen de marathon van Amsterdam. In aanloop daar naartoe doen we in het voorjaar met een aantal andere loopevents mee, zoals de halve marathon van Schoorl (februari), Amstelveen (maart), Mallorca (april) – inclusief weekje vakantie – en Leiden (mei).
Ik hoop dat het niet tegenvalt dat ik in het voorjaar geen marathon loop. Misschien bedenk ik me nog. Tegelijkertijd is het heel leuk om samen met Luc naar Amsterdam toe te trainen. Als ik dan in april toch een marathon doe, gaan we ongelijk op.
Het volgende doel is dus Amsterdam op 21 oktober 2018. Te lopen tijd: 4.10.00.
Cindy Castricum 
2 gedachtes over “Marathon Frankfurt: das war supertoll!”